„Najpewniejszym sposobem na uniknięcie porażki jest determinacja, by osiągnąć sukces.”

Dziś mnie naszło na kontemplacje. Natknęłam się na ów cytat na jednym z blogów i zaczęłam się zastanawiać zarówno nad tym, co autor tamtego bloga miał na myśli, jak i nad sensem cytatu. Czy to rzeczywiście takie proste i w końcu każdemu z nas uda się osiągnąć to, czego się pragnie? Nauczyłam się, że w życiu istotna jest cierpliwość. Z natury jestem raptusem, chciałabym zawsze wszystko od razu, jednak wiem, że to się prawie nigdy nie udaje. Niby prosta rzecz - porażka, determinacja, sukces, ale czy rzeczywiście wszystkie nasze postanowienia warte są tego, by z determinacją próbować osiągnąć to czego się teoretycznie pragnie?
Śmiem twierdzić, że nie! Cierpliwość cierpliwością, wytrwałość wytrwałością, ale chyba tylko tak naprawdę człowiek, który nie uczy się na własnych błędach nie zmienia swoich poglądów na życie, swoich pragnień.
Znalazłam ostatnio na FB krótkie opowiadanie o tym, jak jeden z profesorów filozofii napełnił słój kamieniami, uzupełnił to później żwirem, piaskiem, a następnie piwem, za każdym razem pytając studentów czy według nich słój jest wypełniony. Za każdym razem odpowiadali, że tak. Konkluzją wywodu było to, że każda z tych rzeczy coś sobą reprezentowała - kamienie były najważniejszymi rzeczami w naszym życiu - rodziną, partnerem, miłością, dziećmi. Żwir - pragnieniami, piasek jeszcze czymś drobniejszym. Co ważne - chodziło o to by w odpowiedniej kolejności wrzucać do słoja, czy też swojego życia odpowiednie przedmioty. Jeśli wypełnimy na początku słój żwirem czy piaskiem, nie będzie w nim miejsca kamienie, czyli coś co dla każdego powinno stanowić priorytet. Do czego zmierzam? Do tego, że determinacja,by uniknąć porażki i osiągnąć sukces są ważne, ale w żaden sposób nie powinna kształtować tego jacy jesteśmy, ani kim jesteśmy. Powinniśmy umieć w procesie realizacji naszych pragnień, zmienić zdanie i przyznać się do tego, że kolokwialnie mówiąc - "gra nie warta jest świeczki". Co więcej - usiąść i z perspektywy, bez emocji przyjrzeć się temu, co dotąd udało nam się osiągnąć, bo być może okaże się, że nasze porażki są większymi sukcesami niż myśleliśmy.